Paul heeft ADD, zo ontdekte hij pas op zijn 54e. Hij was blij dit eindelijk te weten. Want op werkgebied ging het niet allemaal even soepel. Hij vond zijn nieuwe draai en in 2015 vertelde hij in Impuls & Woortblind Magazine wat voor hem wel werkte. In 2020 spraken we hem nog eens. Zijn keuze bleek een schot in de roos. Onderstaand verhaal van Paul lees je ook in ons boekje ‘Ik AD(HD)? Ja dus!‘

Paul over ADD en werk in 2015

Paul Dirks (60) heeft twee banen. Na de Rietveldacademie begon hij 30 jaar geleden als zelfstandig binnenhuisarchitect. Sinds 2 jaar is hij daarnaast parttime postbode. Een perfecte combinatie voor iemand met ADD, vindt hij.

tekst: Julie Houben

Mijn werkdag is voor een ADD’er denk ik ongekend gestructureerd. Dankzij mijn werk als postbode. Dat is werkelijk een gouden greep geweest. Ik ontbijt met een grote bak havermout met fruit en heb in de ochtend tijd voor mijn werkzaamheden als ontwerper. Dan gaat mijn Post NL-kleding aan; van half een tot vijf loop ik mijn ronde als postbode en als het nodig is werk ik in de avond nog wat uren achter mijn computer.

Regelmatig nachtwerk

Zelfstandig ontwerper zijn met bureau aan huis heb ik niet altijd als gemakkelijk ervaren. Je hebt niemand die even over je schouder meekijkt, als je na een overleg met een opdrachtgever aan de slag moet. Ik moet bij elke opdracht weer opnieuw bedenken hoe ik het ga aanpakken, mijn eigen deadlines stellen en mezelf niet laten afleiden door ‘dingen die er nú even niet toe doen’. Dat kost me veel energie. Sinds ik weet dat ik ADD heb, dat is nu zo’n zes jaar, kan ik dat allemaal beter plaatsen. Net als mijn hang naar uitstel; tegen een deadline aan word ik vaak pas scherp. Dan móet ik wel prioriteiten stellen. Regelmatig wordt het nachtwerk. Ook herkenbaar voor velen met ADHD of ADD. Dan is er minder afleiding. Maar gezond is dat allemaal niet. Zonder mijn vrouw die me af en toe achter mijn broek zit, zou ik het vermoedelijk niet al 30 jaar volgehouden hebben.

Fitter dan ooit

Het was mijn wijze vrouw die twee jaar geleden opperde: ga er eens uit. Letterlijk. Zoek een bijbaan waarbij je even uit dat drukke hoofd gaat en met je lichaam bezig bent. Het brengt ook wat extra brood op de plank. Dus solliciteerde ik op mijn 58e bij Post NL. En ik werd aangenomen! Geen woord over mijn leeftijd. Het bleek echt een openbaring. Elke werkdag ben ik ’s middags op pad als postbode. Het is fysiek best zwaar, maar ik voel me fitter dan ooit, en ben al tien kilo kwijt geraakt. Ook de medicatie, die ik vooral gebruik voor ondersteuning in het sociale contact, heb ik dan niet nodig. Het ‘in mijn lichaam zijn’ is mijn medicijn.

Sinds een paar maanden ben ik ook depothouder. Vijftien man komen bij mijn depot hun post ophalen en dat moet ik voorbereiden. Dat depot was een donker hok waar niet eens een goed verlichte plek was om je administratie te doen. Daar heb ik meteen mijn architectengeest op los gelaten en nu is het een fijne werkruimte, waar ik soms een schaal appels neer zet. Dat wordt wel gewaardeerd.

Jij, ADD?

Ook al focus ik bij mezelf te vaak op de dingen die niet naar wens gaan, ik weet dat ik ook goed ben in mijn ‘echte’ vak als binnenhuisarchitect. Ik leg verbanden en zie dingen die anderen vaak niet zien. Daardoor kan ik mensen verrassen met een ontwerp dat heel goed bij ze past. Gewoon door goed te luisteren en te kijken naar de woon- of werksituatie. “Hoe kun je dat zo ontworpen hebben, terwijl het voor mij nog zo abstract was?” krijg ik vaak te horen.

Mensen zijn soms verbaasd als ik zeg dat ik ADD heb. “Jij hebt alles altijd zo op orde!” zeggen ze dan. Klopt, deels. Op mijn werk als postbode ben ik altijd op tijd. En de logistiek rond het depot en het bezorgen van alle post op de juiste huisnummers, dat gaat allemaal prima.

Weg uit de bovenkamer

Ik ben ook nooit iets kwijt, hoogstens moet ik er even naar zoeken. Maar in die bovenkamer blijft het altijd vol. En niet alleen daar, ook mijn studio is overvol. Ik bewaar alles dat ik waardevol of belangrijk vind en dat is een hele hoop! Is het misschien nu niet relevant, later misschien vast wel. Opruimen (of nog veel erger, dingen wegdoen) is een moeizaam proces. Toch ben ik vóór ruimte creëren in plaats van vullen. Maar dat lukt me nog niet zo.

Daarom ben ik zo blij met mijn andere baan. Lekker weg uit huis, weg uit de bovenkamer. Je lichaam het over laten nemen. Het houdt me gezond, geeft me structuur en wat extra inkomsten. Ik kan het iedereen aanraden!

UPDATE 2020 – Ik ben nu ook opleider van nieuwe postbezorgers

Nog steeds werk ik bij PostNL en ‘ondanks’ dat ik volgend jaar alweer 67 word, blijf ik met plezier aan de slag. Tegenwoordig heb ik ook de rol als opleider en mentor voor nieuwe postbezorgers in Amsterdam. Ze hebben me gevraagd of ik na mijn pensioen wil blijven doorwerken en dat doe ik zeker. Het is ontzettend leuk om nieuwe mensen alle fijne kneepjes te leren en plezier in het werk over te brengen. Men zegt dat diegenen die ik opleid het langst in dienst blijven…Zo zie je maar!

Naast dit werk bij PostNL doe ik nog steeds kleine opdrachten als vormgever. Eén van mijn ‘klanten’ is zelfs PostNL want ik richt nu meer postdepots in tot fijne werkplekken. Ik ben dus helemaal op mijn plek gekomen qua werk en dat gun ik iedereen. Onderzoek wat werkt voor jou!