Hoe zet je een ADHD-cafe op? Deel 1

Naar ADHD-café Assen

Twee jaar geleden had ik zelf behoefte om andere ADHD’ers te spreken, maar tot mijn verbazing was er geen ADHD-café in mijn stad Groningen. In Assen wel, dus heb ik me daar naartoe gesleept, maar daar bleef het bij. 

De organisator Mario had het prima voor elkaar, hoor, het lag aan mij. En aan Assen. Ik heb wat mindere herinneringen aan die stad; een baantje waar je nog te laat was als je precies op tijd kwam, een dikke verkeersboete en ontslag vanwege dat op tijd komen. Ik had die bewuste café-avond de trein gemist, het regende, ik zat nog in een halve burn-out en ik raakte overprikkeld omdat het aparte zaaltje dicht was en we noodgedwongen tussen de vrijdagavondvierders zaten.

Ik dacht: als er een ADHD-café in Assen was, waarom dan niet in Groningen? Dan kon ik gewoon op de fiets. Misschien, dacht ik, kon ik het zelf wel opzetten. Of wachten tot iemand anders het deed.

Bemoedigende mail

Vele maanden later was er nog steeds geen ADHD-café in Groningen. Dus ik mailde Impuls & Woortblind met de vraag wat ervoor nodig was om het zelf te doen. Ik kreeg een enthousiaste, bemoedigende mail terug met in een bijlage een waslijst aan tips en adviezen en de tip om het met iemand samen te doen. Ja, dat wilde ik wel, maar met wie dan?

Nog meer maanden en vele afleidingen later, vroeg ik Impuls & Woortblind om een mail rond te sturen naar andere leden in de buurt, met de vraag of zij mee wilden doen. Of eigenlijk: of ze mee wilden dénken, want dat leek me laagdrempeliger. Ik kon later altijd nog vragen of ze ook iets wilden dóen.

Er kwamen twee reacties. Van iemand uit Lemmer die het toch wat te ver vond (vond ik vrij mild uitgedrukt). En van iemand die wel wilde meedenken, maar die niet zoveel tijd had. Ik stelde de vraag intussen ook aan wat vrienden en kennissen, die zelf ook weer wat mensen vroegen en zo ontstond er een klein appgroepje waarmee ik afsprak in een kroegje op even-snel-op-de-fietsafstand van mijn huis.

ADHD-café-café 

Toevallig was er in die periode ook een ledenvergadering van Impuls & Woortblind met een aansluitende bijeenkomst voor ADHD-café-organisatoren. Zij konden daar hun ervaringen delen, hun grieven uiten en vragen stellen. Een soort ADHD-café-café, dus. Belangrijkste punten (voor mij):

1. er was een budget van 400 euro per jaar per locatie en de penningmeester drong erop aan om dat ook te declareren
2. sommigen hadden een vrij omvangrijk programma ontwikkeld, maar anderen hielden het heel simpel
3. heel soms kreeg je te maken met mensen waar je ‘wat mee moest’ omdat hun gedrag te sfeerbepalend was

Dat laatste punt vond ik best spannend. Tot nu toe zat ik met mensen die ik leuk vond, vrienden vaak. Maar als het openbaar is, kan ook iedereen er op af komen. Ook mensen waar ik liever met een boogje omheen loop. Wilde ik dat wel? Bovendien: de bijeenkomsten die ik nu had, waren al een soort mini-ADHD-café. Ik zou het ook langzaam, maar gecontroleerd door kunnen laten groeien. Ook dan kon ik mijn zorgen kwijt, hoorde ik tips en leerde ik leuke mensen (beter) kennen. Was dat niet genoeg?

Niet eerlijk 

Nou, nee. Niet echt. Het voelde voor mij niet goed om het hier bij te laten. En niet eerlijk naar mensen die ik niet via via zou leren kennen. Ik had al eens een clubje gelijkgestemden bijeengebracht; zo moeilijk was dat niet. Jong HV Groningen bestaat nog steeds. Ook toen mailde ik rond en sprak ik met ze af. Dat was voor iedereen te vinden, via de website en in het clubblad. Dit niet. Nog niet.

Het café stond niet eens op de website van Impuls & Woortblind. Eigenlijk zou ik daarvoor een vast moment en een vaste locatie moeten hebben, vond ik. Maar de plek waar we afspraken, was niet geschikt: een diepgaand gesprek met drie mensen was onmogelijk; te luidruchtig. Een vast moment prikken was nog onmogelijker. Ik had gevraagd wat een goede dag zou zijn, maar dat leverde een diversiteit op waar een regenboogvlag jaloers op zou zijn.

Drie man sterk

Ik begon rondjes te draaien in mijn hoofd. Moest ik het hier dan toch maar bij laten? Gelukkig kwam er op dat moment een mailtje van Impuls & Woortblind dat ene Rob ook een ADHD-café wilde opzetten in Groningen.

Ik trommelde het clubje opnieuw bij elkaar, voor de verandering niet in een kroeg, maar op een zondagmiddag in het park. Groot voordeel: je kunt elkaar daar goed verstaan. Naast Rob (die een enorme rust uitstraalt) was ook Guus er weer bij (zoals vrijwel altijd) en ik dacht: ja, met deze club heb ik er zin in. We moesten alleen nog een paar knopen doorhakken: waar en wanneer.
Wordt vervolgd....

NB: de mannen op de foto zijn niet Rob, Guus en ik ;-).

Meer over ADHD-cafe Groningen